Vi satsa på Standalseidet, der ein får køyre på ferdigbrøyta veg opp i 400 meters høgde. Snøen låg metertjukk og silkemjuk, utan særleg glilag. Det låg an til brattkøyring i noko så sjeldan som skredsikker puddersnø. Vi sikta oss inn mot Nordre Sætretind (1365 moh), og etter eit par-tre timar med roleg gange i den storslagne naturen ved Hjørundfjorden, var vi på toppen. På veg opp dalen og toppryggen blinka vi oss ut det vi meinte måtte vere den beste renna for nedfarten, og det blei ein innartiar. Rett nok måtte vi bruke stegjarn og øks ned dei første 50-100 høgdemetrane på litt for bratt is, men deretter var det kun tale om pudder, pudder, pudder – og det var framleis tale om 500-600 høgdmeter bratt rennekøyring att.
Kva meir kan ein drøyme om? Heretter let vi bileta tale for seg.
