Topptur på til Blånebba: – Romsdalen sin egen Sfinx

Er dei tidleg oppe? Eller på rangel? 

Klokka er fire om morgonen, og vi er under middels engasjerte i både grevlingar og døgnrytmen deira, men vi stoggar høfleg, grevlingane stirer på oss som om dei aldri har sett folk før, så snuser dei i lufta og forsvinn inn i skogen. Vi står att midt i ein islagt bakke. Det var då som svarte. 

Så tidleg på morgonen toler ein ikkje så mykje motstand. Utanfor er det mørkt og kaldt, så vi ryggar, prøver igjen, ryggar, prøver igjen. Vi burde forstått det etter første forsøk, men til slutt innser vi at slaget er tapt, det er blankis og bilen treng nye vinterdekk. Vi parkerer i buskene der grevlingane forsvant og går ut i natta.

• Les flere saker om toppturer fra Fri Flyt her!

«Over oss teiknar omrisset av Store Venjetind seg mot nattehimmelen, og vi prøver å finne ein rytme.»

Vi er altså på veg mot Blånebba, Romsdalen sin eigen Sfinx, vaktaren av Romsdalshorn og Venjetind. Sjølve turen opp tek ikkje meir enn 2-3 timar, alt etter ski og føre, men med start i Molde er dette eit val som krev anten disiplin eller mangel på slikt, alt etter om ein definerer 3-ferja frå Sølsnes som tidleg eller sein. 

Temperaturen har falle i løpet av natta, men eg og Trond Orheim veit enno ikkje kor langt opp mildveret frå dagen før har nådd der vi trakkar rundt bilen på bristande skaresnø og prøvar å få fellane på skia. 

Over oss teiknar omrisset av Store Venjetind seg mot nattehimmelen, og vi prøver å finne ein rytme. Men sjølv om beina går, er resten av kroppen berre motvillig med. Grensene for mitt språk er grensene for mi verd, skriv Wittgenstein, men akkurat no har eg ikkje noko språk, verda er avgrensa til den vesle lyskjegla framfor meg. Å gå på natt-tur er ei einsam affære, sjølv om Trond går berre nokre meter bak, så er også han i si eiga, avgrensa verd.

Men vi får uventa selskap. Akkurat idet vi byrjar på stigninga, rundar månen Venjetindane. Frosten glitrar nesten overjordisk i greinene på trea, og sjølv om det er distansert, er det likevel eit slags kjølig nærvær i månelyset.

På natta tek sjølv dei enklaste operasjonar tek tid. Eg fiklar irritert med sekken og Trond dreg ifrå opp bakkane. Eg bit tennene saman og prøvar å hente han inn igjen, kroppen likar ikkje taktskiftet. Idet eg nærmar meg, balanserer månen på toppen av Romsdalshornet, og eg legg plutseleg merke til at det ikkje lenger er heilt mørkt rundt oss. Det kalde månelyset er blanda med noko anna. 

Det skjer kvar morgon. Men det er annleis å oppleve det her ute. Etter å ha vore så lenge i natta, kjenner vi det på kroppen. Vendepunktet. Lysninga. Først lyset i toppane. Denne blåkvite fargen på skavlane over oss. Deretter stig alt sakte ut av natta, blått og urørt. Fjella får form, og vi er fullstendig omslutta av morgonen. Eller kanskje heller gjennomlyste. For det verkar som lyset når heilt inn i to frosne nattesjeler.

«Eg skal aldri ta noko seinare ferje enn 3-ferja»

– Eg skal aldri ta noko seinare ferje enn 3-ferja!

Vi står på platået under toppen, og det er rein flaks, hadde vi prøvd, hadde vi heilt sikkert bomma. 

For medan vi ser på, byrjar dei snødekte spira i Trolltindane å gløde i rosa medan sola stig og månen framleis heng rett over. 

Blånebba har ei stor, austvend side med fint og moderat skiterreng. Men den har også ei direktelinje frå toppen med meir terreng, det er den vi har sikta oss inn på denne morgonen.

Og medan folk flest drikk morgonkaffi og tek farvel med kjærastar og skyssar born i barnehagen, står vi på toppen av Blånebba med den låge morgonsola i andletet. Så peikar vi skituppane nedover. Ein kan ha ubegrensa fart og ta den ned på ein augneblink, terrenget passerer i løpet av sekund, snøen er så laus at den heng att i lufta fleire svingar høgare oppe, og vi stoggar ikkje før langt ute på sletta nedanfor.

Det er umogeleg å toppe dette. 

Det er og for tidleg å gå heim. 

To andre morgonfuglar kjem oppover, og vi ser fleire andre nede i Venjedalen, slike som ikkje hadde alarmen på kl 02. Etter å ha vurdert både eit nytt fjell og ei ny linje på Blånebba og forkasta begge planane, endar vi med å fylgje spora til toppen igjen. Og før skuleklokka har ringt inn til første time i Isfjorden, tippar vi igjen utfor toppen av Blånebba. 

Og slik kunne vi sikkert halde på. Men i kampen mellom lyst og fornuft sigrar no fornufta, vi legg spora heilt ned i dalen slik at eg kan rekke jobb. Vi får litt ekstra skikøyring langs vegen før vi finn bilen, grevlingane som forårsaka den litt uvanlege parkeringa ser vi ikkje snurten av. Dei ligg nok i djup søvn i eit grevlinghi i nærleiken, noko eg for så vidt godt kunne tenkje meg sjølv også. Men akkurat no kan det vere det same kor trøytt eg blir resten av dagen. For ein del av meg er framleis på platået under Blånebba og ser sola stige opp over dei kvitplastra Trolltindane. Og ein annan del av meg flyt framleis nesten vektlaus nedover fjellsida i det tidlege morgonlyset.

Blånebba (1 320 moh)

• Start/ stopp: Vengedalssetra (samme som Romsdalseggen)

• 950 høydemeter - dermed er dette ingen veldig lang tur i Romsdals-sammenheng

• Oppover-ruta går stort sett i skredtrygt terreng, men et kort parti like før du når ryggen er brattere enn 35 grader. Hold god avstand til skavlen herfra og opp til toppen

• Den vanligste ruta til topps er nord- og østvendt

• Nordryggen er en spennende og brattere nedkjøring som krever trygge snøforhold

• Mer info: Boka Toppturer i Romsdalen fra Fri Flyt-forlaget