Askole, siste siviliserte utpost før den ti dagar lange anmarsjen til K2, ligg gode 3000 meter over havet og ein drøy køyretur inn i fjellheimen i Pakistan. Nokre startar ekspedisjonar inn i Karakoramfjella frå her, du veit, dei som ikkje forstår at ein kan flyte ned att med vatnet. Her oppe vil eg starta forteljinga om Harry, drona til David. Ein uthaldande arbeidskar, ein munter leikekamerat og følgesvenn. Drona, Harry, altså. Fotograf David er ganske bra han også. Harry flyg nett no gjennom tørre landskap som for meg framstår med eit filter av grått og brunt som dempar ein kvar framtoning som ikkje har noko spesielt å bringa til bordet. Berre nokre få element får lov å stikka seg fram her oppe i fjella: dei skrikande gule og raude lauvtrea som ligg som oasar i den bratte, gruslagde klippeørkenen, dei kvassaste 5-6000 meter toppane, nysnøen som fall høgt der oppe i natt og kampesteinane som er store nok til å skilja seg ut mellom slike fjell. Her flyg Harry viltert rundt og jagar små born på eit jorde ein kunne tru var anlagt for å dyrka støv. Ungane kosar seg, hyler og ler, lat det ikkje vera noko tvil om det. Fotograf David smiler og eg blir med på leiken.
Eg liker Harry. Han har teke nokre nydelege bilete på den mektige øvre Indus. Men eg prøver å halde han litt på avstand. Halde kjenslene unna og vere litt avmålt. I dei heite augneblikka før eit stort stryk vil eg ikkje bry meg om at Harry surrar rundt meg og tek bilete som utan tvil vil verte nydelege. Eg vil berre ha meg sjølv å tenkje på. Og det verkar ikkje som om Harry bryr seg stort om dette. Han surrar over hovuda våre og filmar fargerike kajakkar som dansar seg mellom husliknande kampesteinar, ventar tolmodig på at eg skal mote meg opp og sett fart mot ein av valsene som hamrar og trumlar i landinga på droppa som alltid er tre gonger større enn me hadde venta. Og eg trur Harry tenkjer at me er litt blåaugde som konsekvent har sett på stryka frå vegen oppe i fjellsida og sagt: «Det der går fint. Hald hardt høgre over den terskelen.» For så å stogge i ei litt for lita bakevje på veg ned å sjå spørjande på kvarandre medan me tenkjer: «Er dette terskelen? Det er jo ein liten foss..»
Braldu er ei over 100 kilometer lang sjokolademjølkfarga breelv, og Harry skal følgje oss ned 40 av desse over to dagar. Men på dag to tek det brått slutt. Halvvegs nede i elva renn 30kubikk meter vatn i sekundet inn i ein to meter brei sprekk. David er i 100. Ti meter høge fjellveggar, blankskurt av sediment frå elva, som rammar inn Braldu sine duvande og sensuelt buktande vannmasser. «Her skal Harry ta årets padlebilete», seier han. Tre av oss padlarar motar seg opp til å padle inngangsstryket, og to andre droppar inn frå sida. Me samlast inne i steinkatedralen og ser Harry komme roleg flygande rundt hjørnet. Han byrjar å vingle. «GPSen», tenkjer eg. «Han har mista GPSen»! Eg sit stille i 5 sek før eg og Palo sprinter opp elva i det Harry sjenar mot den høgre fjell veggen, dunkar to gonger mot fjellet før han stuper i vatnet og synk. Me vert stille, og så kjem brølet frå David, langt der oppe.
Resten av elva gjekk unna i ein forunderleg nydeleg flyt. Det var oss og elva, og ingenting meir. Deilig eigentleg. Og kven skulle trudd at Salman, vår lokale guide og farsfigur skulle finne ein brukt Harry-erstatning til sals i ein småby her oppe i fjella til berre 140.000 rupi. Me får visst med oss ein flygande ven også i Rondu-juvet på Indus. Då tek vel dette litt meir tid. Men eg tipper det vert vakkert.
Dag Sandvik
Dag er vossing, frilansskribent, skikøyrar og elvepadlar. Han har i fleire år satsa fullt på konkurransar i elvepadling, ved sida av å dyrke interessa for å utforska både fjell og elver i nære og fjerne strok.
I framtida har sosiologen – som også er lokalpolitikar for SV i Voss kommunestyre – lova å nytte litt mindre tid på firkanta konkurransar og litt meir tid på fri utforsking av fjell, elver og det skrivne ord.
